Taş Kalbine Yazılmış Dua Şiiri - Zer Duhi

bir suskunluk bırak bana —
Neandertallerin bozkırdan devşirdiği
o ağır sessizlikten.
henüz alfabe yokken
bir kadının saçına değen rüzgârla konuşuyorlardı
taşın içini oyarak dua ediyordu biri,
—çünkü tanrı, ellerine en çok toprağı vermişti.

bir çocuğun kemiği gömülü şimdi
avucunda bir geyik tüyüyle
ölümden korkmayan ilk bakışla bakıyor sana:
"ben senin ilk anandım."

bedenim baltayla konuşmayı öğrendi
ağaçların gövdesine yeminler kazıdım
ateşi bulduğumda, içimde bir sevgilinin sesi vardı
ama kelimesizdi o ses.
bir acıyı tarif edemedim
çünkü dil henüz yoktu
ve belki de bu yüzden en saf bendim ben.

gökyüzüyle konuşan bir alnım vardı
bugün unuttun,
ben senin unutamadığın ilkindim.

şimdi sen —göçebesin—
ama cebinde elektronik zamanlar
bense mağaramın duvarına seni çizmişim
iki çizgi, bir daire,
ve içi boş bir kalp.

bir gün,
DNA’nın en loş köşesinden çıkıp
senin uykunu böleceğim.
ve diyeceğim ki:
“insan, bir zamanlar bendim.”