İzmirde büyümüş bir Anadolu çocuğuyum.
kaç ay önce sabah, sancılanarak uyandım. Burada bu ilçede, kış İzmir’e nazaran haşin rüzgarıyla, epey allengeli geçerken, ilçenin herhangi bir binasının çatı katında, camdan balkonumdaki, çevreden çalıp getirdikleri cevizleri yeyip, kabuklarını fırlatan ve diğer kuşlara göre fazlaca yaşayan o aptal kargaları seyrediyorum. Sevmiyorum onları, yıkadığım çamaşırlarıma pisliyorlar..Sesleri bile çirkin..
Sağlık ocağı yakın, benim ya da başka birinin hasta olarak odasına girmesi, fikrimce önemli olmayan, çakırgözlü ve şarkı mırıldanacak kadar neşeli doktora ne anlatacağımı düşündüm bir süre.. Evde alıştırma yapıyorum. ’Yanım ağrıyor, yoksa kasığımmı,belkide başka bir yerim ağrıyorda, böbreğimemi vuruyor’. ’Eee olur a, çok duydum, vücuttaki sirayetleri’.
Evden çıktım, merdivenleri inmek ayrı bir dert, konu komşularmı, komşu konularımı adları her neyse, ölsen bir lokma ekmek vermez, ve de kimse kimsenin kapısını açmazlar.Gerçi bende kimseye gitmem ya zaten.. Onun, bunun, evinden çıkmayanların, çok kanka olanların kocasını ve ya karısını kıskanıp, tokatlaştığını bile gördü bu gözler..
Sağlık ocağına girdiğimde hala mesleğini ifa eden yaşlı, neşeli, bizim semte bakan doktor bey yoktu. Yan odaya alındım. Başka bir doktor hemşireyle birlikte beni süzüyorlar.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!