Tarlanın Kadim Bekçisi Şiiri - Mesut Yüksel

Geceyle gündüzün arasına
çakılmış bir gölge gibisin;
toprağın ağır sessizliğine
mühürlenmiş kadim bir nöbetçi.

Rüzgâr her estiğinde bedenin,
çarmıha gerilmiş gibi,
yüzünde solgun acılardan
oyulmuş eski bir maske durur.

Şapkan, zamanın ellerinden
kopmuş bir hatıradır;
solmuş renklerinde saklı
yorgun bir çağın nefesi vardır.

Bez yüzündeki yarıklar,
lanetin damarları gibi
karanlıktan yükselen
sessiz bir hikâye taşır.

Pantolonun, kader rüzgârına
meydan okuyan bir paçavradır;
her esintiyle yeniden doğan
yorgun bir destanın izidir.

Gözlerin göğün karanlık
kuşlarına çevrilmiş bir hüküm;
havaya bırakılmış keskin
ve tehditkâr bir uyarı gibidir.

Ağzın, özgürlüğe dair
yutulmuş bir çığlık taşır;
zamana söylenmiş derin
bir yemin gibi açıktır.

Sen, kargaların lanetli
kâbusu olarak yükselirsin;
serçelerin bile ürpererek
kaçtığı bir gölgeye dönüşürsün.

O ıssız tarlada zaman durur,
rüzgâr bile adımlarını kısar;
günler seni yavaşça çürütürken bile,
yüklendiğin sessiz görev, dimdik ayakta kalır.

Ve sen…
Ömürlük değil belki,
ama var olduğun her mevsimde,
varlığının yazgısına sımsıkı tutunan,
o korkusuz korkuluksun...