Buzları Çözülmüş Güneş Şiiri - Özlem Saba

Güneş;
Bir başka ısıtıyor bu sabah
Buzları çözülmüş kalplerin
Pencereye konmuş
Donmuş
Mini mini kuşların

Rüzgâr;
Uğur böceklerinin kanat çırpışında
Baharın tüm kokularını estiriyor yerli yersiz burnuma
Bu pervasızlık da neyin nesi böyle?

Sanki binlerce kelebek konmuş düşlerime

Toprak;
Antik şehirlerden kalma o tanrısal aşkları
Kendini kendinde ararcasına
Bulurcasına
Ve henüz hiç bir kazıcının ulaşamadığı 'o’ sırrı çözmüş gibi
Buğulu
Arsız arsız göz kırpıyor yüreğime

Baktığım her yerde bir görünüp bir görünmez oluyor
Ve ayağımın altından çekiliyor yer

Bilin ki bende
Tarih M.Ö. ‘ye çoktan yetişmiş
Ve neredeyse bir çocuk,
Bir dinozora aşık olmak üzere
Kutsayın onu
Koruyun beni
Tedbir-sizim

Dili tutulmuştur
Unutmuşumdur belki de
Sus pus olmuştur zaman
Ve tarih yalanlar kendini
Küçük bir yürekte yok olur şiir
Silinir, utanır aşk ağırlığından
İşte o zaman
Griden siyaha
Yeşilden pembeye
Binlerce güvercin yükselir havaya
Hafifler yürek
Renklerin ışığında

Dans eder iki yürek

Bu çocuğu büyütürse 'aşk' büyütür
Öldürürse yine bir 'Aşk’ demiştim

Bu yüzdendir hep yarım kalmışlığı
Tamamlanamamışlığı

Oysa, o aşkın gölgesinde büyümeliydi o çocuk
Ve ruhuna, binlerce kimlik giydirmeliydi kadınlığının