Gürültüdeyim, korkunç bir karmaşa içindeyim.
Bir cümle, bir yorum, bir ifade bile tamamlanmıyor ne zihnimde ne de dilimde.
Düşünmek, karar vermek, muhakeme etmek... Kendini bilmek ve
sevmek bile şu hâlde imkânsız.
Bedenimden, kafamın içinden, benliğimden ayrılmış iradem,
karşımdaki şu sahne karşısında hareketsiz bir kukla misali...
Hayallerim bir zindanda, ömrümse ziyanda.
Bu çaresizlik, bu bilinmezlik, bu mefhum... Acım ve kendimden kopuş;
aklım bulanıyor.
Midem de durmaz asla ondan gayrı, feryat ediyor.
Kalbime bir perde inmiş, bakıyorum; bu mefhum içinde acı çekiyorum.
Şu kaos, şu izdiham... Karanlık bilinmezlerden başka bir yaratılış çıkar
mı?
Sanmıyorum.
Diyorlar ki yalnızlık ancak Allah’a mahsus.
Şimdi anlıyorum:
Yaratmak için, huzur ve dinginlik için, görülmeyeni görmek,
yeniye varıp, ahengi tatmak için yalnız olmak gerekir.
Kayıt Tarihi : 5.10.2025 14:50:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Sınıfın içinde bulunduğu kaos ve gürültüden tiksindiğim depresif bir dönemimde yazdım...Optimist denebilecek bir felsefeye sahibim ama aynı şekilde bir kişiliğe sahip değilim.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!