Tanrı Kalbimizi Korusun Şiiri - Doğan Çeçen

Tanrı kalbimizi korusun,
Karanlıklar içinden geçen bu çağda.
Bir damla iyilik, bir kıvılcım sevda
Çorak gönüllere düşmesin asla.

Savaşlar göğü yırtarken yukarıdan,
Yeryüzünde düşmesin kalbimiz yerinden.
İnsanlığın en kutsal hazinesidir o:
Nehrin gözyaşı, toprağın sesi,
Bir annenin duası kadar derin.

Tanrı, bizi biz yapan kalbimizi koru!
Çünkü orada aşk var, umut var,
Bir çocuğun babasına duyduğu güven,
Bir kadının aynaya baktığında fısıldadığı:
“Ben hâlâ güzelim.” dediği o an var.

Kalbimizden alırlarsa sevgiyi,
Ne kalır geriye insandan?
Ne şair doğar artık ne destan...
Sadece makine gibi atan göğüsler
Ve unutulmuş dualar...

Ey Yüce Kudret,
Sen ki yıldızları yöneten
Bir tek bakışınla sonsuzluğu doğuran
Kalbimizi sen koru!

Bizi insan yapan o kıvılcım sönmesin,
Açgözlülükle değil, aşkla büyüsün dünya.
Kalbimizi öyle güçlü kıl ki,
Kin değil, af tutsun içinde;
Savaş değil, barış çoğalsın gölgesinde.

Tanrı kalbimizi korusun,
Sevgiyi unutmaktan...
Kalbimizi korusun,
İhanetle kararmaktan...
Kalbimizi korusun,
İçimizdeki çocuğu öldürmekten!

Kral taçsız olur,
Ama kalp sevgisiz olamaz.
Surlar yıkılır, tahtlar devrilir
Ama kalpten bir dua yükselirse göğe,
İnsanlık ayakta kalır yine.

Son sözümüz bu olsun,
Bir şiir gibi yazılsın göğe:
Kalbimiz senindir Tanrım,
Çünkü sevmeden yaşamak
Yaşamak değildir.