Bilmem kaç yaz daha geçer şu bedenimden.
Kaç insan daha görür, seni unutmaya çalışırım.
Her yeni yüz, her yeni bir kimlik.
Belki biraz daha siler izini.
Lakin gecelerimin sessizliği seni fısıldar;
" Gelmeyecek o".
Seni unutmak için kaç sigara yaksam, kaç kadeh bitirsem.
Yine gözlerin giriyorum rüyalarıma.
Gözlerini hatırladıkça; ta ki bu benim için zor bir şey.
Zihnim de eski bir şarkı yankılanıyor.
Ben se her dakika o şarkıyı mırıldanıyorum.
Çürük bir sandalye gibi sallanan bedenim.
Her zaman ki gibi seni aradı.
Neden bir mezar taşı gibi dikiliyor ismim.
Yırtık bir gömlek gibi sarkan gülüşlerim.
Çamurlu yollarda ayak izini aradı.
Evimde ki koca karı ağırlığında ki perdeler,
Artık bir cenaze örtüsünden ibaret.
Güneş bile korkup saklanıyor.
Karanlıkta ölmek daha güzel.
Biliyormusun ?
Kırık merdivenlerden düşüyor gölgem.
Sandalyem ters düşmüş avluda.
Çiçek değil pas kokuyor ceplerim.
Yağmurun dili paslı bıçak.
Başımın ucunda mavi bir lamba yanıyor.
Bakkaldan ciklet çalan çocuk korkusu var üzerimde.
Ceplerim de kalmış, bir kaç tütün çarşafı;
Yorgun geceler de seni sindirir üstüme.
Son günler de kahve içmeyi epey bi arttırdım.
Neden diye sorma.
Gidenin ardından kalan, hep yarım kalır derler.
Sen gittin,
Bense gürültülü yalnızlığın içerisinde;
Ceplerimde hep gözyaşı biriktirdim.
Artık adını anımsamayı düşünmüyorum;
Ama artık nereye baksam, kırık bir aynada
Sen ki mehtapta açan çiçek.
Ucu bucağı görünmeyen deniz de bir sandal.
Sen ki gökyüzün de ki bulut,
Yere düşen bir damla.
Sen ki bir çocuğun ilk ağlaması veyahut ilk oyuncağı.
Sen ki sadeliğin en güzel hali.
Biliyormusun;
Bana geçmeyecek bir yara bıraktın.
O yaraları ne kadar sarmaya çalışsam;
Nafile, o yara her gün kanıyor.
Sanki bana mırıldanıyor bazen;
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!