Taç Utangaçlığı Şiiri - Kiyaz Kılınç

Gözlerim, bir “taç utangaçlığı”ile sana bakıyor.
Uzun zamandır seviyorum seni.
Gizlice büyüttüm içimde senin adını taşıyan bir dünyayı.
Her bakışında dallar uzattım gökyüzüne,
Her gülüşünde çiçekler açtı avuçlarımda.
Sana dokunmadan avuçladım teninin sıcaklığını,
Sesini duyduğum her an yağmurlara karıştı yüreğim.
Uzun zamandır seviyorum seni, bir kuşun ilk kanat çırpışını bilmeden, ama gökyüzünü özlemesi gibi.
Sana dokunmak,güneşe çıplak gözle bakmaya cesaret etmek gibi.
Yanabilirim, kör olabilirim.
Ama senden kaçmam

Kalbimde bir kuş,
kanatlarını çırpmadan uçmayı öğreniyor.

Gözlerim, bir ‘taç utangaçlığı’ ile sana bakıyor.
Sanki senin adını her gördüğümde,
bir kuytuda gizlenmiş bir çiçek gibi,
içimdeki dünyanın en değerli köşesine koyuyorum seni.
Bir sır gibi, kaybolan bir iz gibi…
Beni görmesen de, bakışlarım sana dokunuyor.
Sonsuz bir nehir gibi, gözlerim seninle akıyor.
Her bir anımda, sana ait bir şey arıyorum;
sözlerim sessiz, kalbim yorgun, ama yine de,
her bakışımda seni yeniden seviyorum.

Sanki senin adını her gördüğümde,
bir kuytuda gizlenmiş bir çiçek gibi,
içimdeki dünyanın en değerli köşesine koyuyorum seni.

Hep biraz eksik,
hep biraz fazla.

Ama işte, ne olursa olsun,
her şey sen.
Hep sen.
Yalnız sen.

Kiyaz