Tabure Şiiri - Münzevi Zeyrek

Bir tabure kadar yerim vardı hayatta
üstüme oturan herkes
Çokça sevilip, hemen kalkıp gitti.
adımı bile sormadılar,
bilseler ne değişirdi ki?
ben hep su gibi davrandım;
sessiz, saydam ve unutulan...

yüzümde biriken şey,
yorgunluk değildi sadece
bazı sessizlikler,
bir çocuğun ağlayışındaki ses gibi,
dokunur insana.
Halini merak etmez mesela kimse,
oysa ben...
bir gülüş uğruna,
ömrümün üstünü çizdim usulca.

verdiğim her şey,
rüzgârda savrulan yaprak misali,
elde kalan sadece boşluk ve suskunluk…
değer bilmeyenlerin arasında,
yaşadım bir hiç gibi…

Her güzellik düşer sessizliğe,
unutulur bir gölgede,
Kimsesizliğin içinden geçer,
dokunulmaz bir yara gibi,
Ben hep vardım,
hiç kimse bilmedi,
Şimdi yalnızlık;
İçime oturan bir taş,
çöker gecenin içinde.