Tabiat ana Şiiri - Adnan Deniz

Hergün sesizce yerinde duruyor dağlar, taşlar,
Ormanlar. Kuşlar nasılda onlara doğru uçuyor, insanlar onlara koşuyor, hayvanlar onlarla hep içiçe.
Nedir bizleri onlara çeken tılsım? Nedir bize anlatılmayan giz?
Hafif dalgalı saçlarını rüzgarlara bırakmış gibi
Sallanan ağaçlar, acaba bizlere neler anlatıyor?
Dağlara doğru haykırılan sesler acaba bize yankılanıp neler neler diyor?
Kuşlar niçin böyle neşeli ağaçların başlarında, bütün hayvanlar neden bu kadar musmutlu koskoca bu ormanda?
Taşların üzerinde yeni açmış bir çiçek, bütün olmazlara karşı bir duruş sergiliyor dünyaya. Bu koskoca doğa, o koskoca kollarıyla nasılda sarmalamış bütün güzellikleri?
Herkesi kendisine çeken bu yeşillikler, bu dağlar taşlar, nasıl bir sabır vermiş yaradan? Hiç konuşmazlar. İçine gireceksin içine, kulağına fısıldayacak bu tabiat ana, sen ey güzeller padişahı, sen masumiyet karnesi, sen herkese yuva olan güzeller güzeli ellerinden öptüğüm tabiat ana.