Süveyda'dan Vuslata

Gecenin alnına düşen nurla
Doğar içimde kelâmın özü.
Aşkla çarpan her kalpte
Sır olur, hakikat sözü.

Gözyaşıyla yıkanan dualar
Süzülür semaya sessizce,
Her “amin”de yeniden doğar
Ruhlar, en derin vecd ile.

Zaman bükülür, mekân erir,
An olur, perde aralanır;
Adım attığın her seherde
İçten bir nida sarar kalanı.

Sonra bir nida yükselir kalb-i âlemden:
"Ben size şahdamarınızdan yakınım."
Bütün çiçekler secde eder güneşe,
Ve gece, sabaha hasretini saklar.

Ey, zahirin hakikatle buluştuğu yer!
İşte orasıdır vuslatın en yüce özü.
Yâr ile yâr, kul ile Rab,
Söz ile sükût orada birleşir, bir olur.

Ve o anda, aşk sadece bir hal değil,
Varoluşun ta kendisi olur.
Bir nefesle sığar sonsuzluk kalbe,
Ve gönül olur Kudret’le dolu bir yörünge.