Süveyda Şiiri - Onur Al

Gördüm geceyi hortumlayanları
Karanlıkları
Hem de körpe karanlıkları
İşte o karanlıkları emcükleyen şair bozmalarını
Gecenin dudaklarını ısırıp
Boynunda ve
Sırtında tırnak izleri bırakanları
Yalnızlığa kösnümüşleri hep gördüm
Ki geceden çok emcüklenir kalem
Öyle ki sevişmekten yorgun düşer parmak uçları
Kimi zaman da
Kalemle kelamı dansa kaldırır o şairler
Oysa benim pistlere fobim vardır küçüklükten
O yüzden hep uzaktan seyrettim o dansı
Ama günahından hiç korkmadım sevişmeğin
Sevişmek
Sevişmek
Sevişmek
Biteviye bir şehvetle sevişmek
Sanırım bu biraz Tanrı vergisi bir iştah
Biraz da doyumsuzluk elbet
Fakat başka bir vazifem varmış gibi de hissetmiyorum geceleri
Şimdi aşuftecilik oynarken geceyle
O doyumsuz hazzımla
Merak ediyorum ey halk
Beni ne ile yargılayacaksınız
Acıya geceye ve şiire düşkünlükten başka

O halde başlasın celse
Histen ve sesten devşirirken sözü
Gece yarlarına düşmeyen şair
Gece yarılarına nasıl olupta düşmüş
Bilinmeli bütün bunlar
Bilim eli ile değil
Bizzat gecenin kalbiyle bilinmeli
O nur topu gibi orada duran
İçimize nasıl sıkıştıyorsa bu elemi
Ve biz bunu nasıl ki açıklayamıyorsak tüm ilmimizle
O sevişken şairi ve partnerini ve suç aletini
Anlayamıyorken
Ve Tanrı'yı da suçlayamazken
Geceye koyduğu mehten dolayı
Nasıl verilecek bu el-hüküm
Düşün o halde
Nedir elde olmayan o eksik belge
Büsbütün ortaya serilen bir ilişkide
En tehlikeli evrak ne olabilir
Kalbinde içinde bir yerlerde