Susuz Yıllar Şiiri - Ezgi Özsan

En başta yola çıktığım,
Sandalda uyutulduğum,
Ve -ne için- deniz yalnızlığında,
Geçirdiğimi bunca zamanı,
Ben ki geceden bile belirsizdim,
Ay ışığının sisi sarardı her yanımı,
Pek sevilen,
Bir kızcağız, deli dolu,
Ve sonunda nereye vardım?
Bir el gözlerimi kapadığından,
Ya da öldüğümü sandığından,
Adanmış ve fedakar
Sessiz ve çekingen,
Olduğumdan daha,
Ama bir ses duyacaksın uyanınca,
Uzaklardan,
“Bir daha, asla savrulmayacaksın.”

Suyu ürkütmeden,
Dipteki taşları oynatmadan.
“Geleceksizlik” ve “Sonrasızlık” hissi olmadan,

Ruhun başka,
Kalbin başka,
Yana,
Koşmadan,

Sonsuz bekleşin içersinde,
Sökülecek sözcüklerin,
Ağzından, sonunda.