Sustum Hayat Şiiri - Emir İnanan

Ne söyleyecek gücüm kaldı,
Ne de inanmaya mecalim.
İçimde bin cümle var boğazıma takılan,
Ama hiçbiri çıkmıyor…
Çünkü kimse duymak istemiyor zaten.

Gözlerim dolu ama alıştım akıtmamaya,
Kalbim yorgun ama alıştım çırpınmamaya.
Biriktirdim her şeyi içimde,
Kırıldım, incindim,
Ama anlatmadım.

Sen sandın ki gülüyorum…
Oysa ben her tebessümümde biraz daha eksildim.
Sandın ki mutluyum…
Oysa ben sadece sessiz kaldım,
Çünkü anlatınca da anlamıyorlar.

Beni en çok ne yordu biliyor musun hayat?
Umudumu hep en güvendiklerimle kaybetmek.
En yakınım sanıp,
En uzağımdakinden daha fazla acı çekmekten yoruldum.

Sen benden ne istedin, hayat?
Ben sadece huzur istedim…
Biraz anlayış,
Biraz gerçeklik,
Ama sen hep yalan verdin,
Hep yük verdin,
Ve hep “sabret” dedin.

Sabrımı tükettin.
İnancımı kemirdin.
Ve ben artık inanmıyorum senin güzelliklerine…
Ne baharına,
Ne gülüşlerine.

Ben artık sadece varım…
Yaşamıyorum.
Ve senin adını her andığımda
Acıyorum.

O yüzden,
Sana ne kinliyim,
Ne kırgınım…
Ben senden vazgeçtim, hayat.