Susmak Şiiri - Deniz Demir Doğan

Aklıma estikçe poyraz rüzgarları,
Çoğalmak her varoluş çığlığında...
Ağaçların türküsüyüm yıldızlı gecede,
Eski masallar çınılanır kulaklarımda,
Sağır eden bir büyü mü kader?
İçinde ejderhalar, yılanlar, kör kuyular.

Anılar...
Bin yüzyıl geçse de,
Suda aksini gördüğüm yüzler kadar
Acı biriktiyse bu gökyüzünün altında,
Hiç birşey eskisi gibi olmayacak,
Yoksulluk ve harap şehirler ardındaki çocuklar,
Eskimeyen hüzünler,
Değil kağıt helvalar, pamuk şekerler,
Toplar, bilyeler, füzeler kadar ağır bir tebessümle,
Aynı dili konuşmuyor, susuyoruz.
Susuyoruz bizi çağıran sesler kadar,

Ne kadar da az kaldık
Azalmadık bu şehirde,
Ve bu şehir seni bana düşman eden,
Neon ışıkları kadar parlak
Bir savaşta kaybettiğimiz çocuklarımız,
Ve çocuklar duymasın diye
Kendimize biçtiğimiz kaftanlar,
Dikişini tutturamadığımız
Acılar kaldı yüzümüzde.

Herkes biliyor artık,
Çocuklar eskisi gibi gülmeyecek,
Yarım kalan tebessümlerde ölü bedenler
Ve onların çocukları tekrar öldürecek bizleri.

Ve susuyoruz,
Çünkü en iyi yapabildiğimiz şey susmak,
Bir girdabın içinde ne kadar unutulmuş aşk varsa
Ve unutamadığım sevgili kadar yasak,
Gerçekleri söylemek için hainin yüzüne,
İhanet bir kere işlenebilecek bir suçken,
Astım bütün günahları yetimlerin düşlerine