Bu gece suskunum,
Hem de hiç olmadığım kadar.
Yine aldım kalemi elime,
Gözlerim gökyüzüne daldı;
Suskunluğum kederden mi,
Belki de kırgınlıktan...
Yıldızlar konuşmaz oldu artık,
Sessizlik sarar dört bir yanımı.
Kalbimde saklı sözcükler,
Dudağımda dökülmeyi bekler.
Gece ağır, derin ve soğuk,
Her nefesimde eski yaralar.
Ama kalemim hâlâ dostum,
O susmaz, benim sustuğumda.
Ben sustukça kalem konuşur,
Kelimelerim gecenin dili olur.
Kayıt Tarihi : 14.6.2025 23:28:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Gece, şair için hem bir sığınak hem de bir hesaplaşma zamanı olur. Yıldızların sessizliği içinde, söylenemeyen sözler, dökülmeyi bekleyen kelimeler kalem aracılığıyla dışa vurulur. Şair, suskunluğunu kelimelere dönüştürürken, kalem en güvenilir dostu olur. Bu şiir, insanın iç dünyasındaki çatışmayı, kelimelerle yaşadığı samimi diyalogu ve gecenin sessizliğinde ruhun kendini bulma çabasını anlatır.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!