Suskunluklarımız benlik direncini aştı.4 ...

Yine sonu olmaz sesler var kulaklarımda, yine sonlanamayacak düşler var düşüncemde,
Arkası gelmez anılar var geçmişe işleyen, sadece düşler var bana dair, sadece düş var geçmişe ait ve sensiz geçecek yıllara dair.

Kim bilir belki unutulamayacakların arasına yazılacak bir çoğu, ama ömrüme kalan ne ki boş vereyim…

Sonlanamayacak akışlar var yaşamımda. Belki yarın tükenecek belki de benle beraber yürüyecek.

Sesi kısık bir bakış bu sahipsiz düşüncelere bulanan, belki de gereksiz bir düş kurma bunlar

Sadece geçmişe bakmaksa ki vazgeçilmiş bir kesit artık. Ne kalacak sonsuza belli değil. Unutmaksa bir vazgeçiş ki imkânsızın dışında ve unutmak artık sahipsiz bir geçmiş.

Oysa yarınsızlık korkularım vardı ki düşledikçe tükenmişliğini görmek de bir başka duruş.
Yarını olmaz dediklerim vardı ki hepsi mürekkebi uçmuş defter sayfalarında…

Sen mi sevgili sen mi ki sevgili demenin gereksizliği çıkmış ortaya bundan sonrası mı
sadece kendine nefes almakla geçecek zaman…
Tüm düşleri içime sindirmişken artık düş görme korkusu da bitmişken, nefes almak çam ağaçlarının yaprakları altında bir başka his veriyor bedenime…

Böylece sona oturmuş bir gölge görüntüsünde sevgi…
Garip duygular bunlar, oradan oralara sıçrayan seslerle değişimdeki ruh yapılarım… Sonsuza uzayacak bu sevgi derken, yarınsızlık korkusu sarmış nefeslerin arasına kesiklerle çıkan seslerle…

Unutulmaz sevgileri yazarken yaşamımıza dair, şimdilerde kapanan kapılar ardında kalmışsa düşler, artık bedeni sürüklemenin de ne anlamı olur ki?

Bir düştü gördük bittik der geçeriz herhalde...
Sevdalı olmuşsak yaşama, sevdalık olmuşsak yaşamdan gerisi sadece bedensel duruş olacak sanırım...
Mustafa yılmaz