Akşamüstünden arta kalan geceleri yaşıyorum
Sözlerim suskun,
Kalemim hüküm güymiş yazmazlığa
Ağlıyorum…
Ve sessizlik çığlıklar atıyor dudaklarını kanatırcasına
Güneş vicdanımı ısıtamayacak kadar uzaklarda
Üşüyorum…
Ya her yer zifiri karanlık şimdi
Yada gözlerime kelepçeler takılmış
Sözlerim prangalar kadar ağır
Kapımda ne gardiyanlar
Yüreğimde ne sevgiler dağılmış
İliklerime kadar işledi sensizlik
Bunun adı aşkmış
Odamda yalnızlık gebertiyorum
Hani yalnızlık Allah’a mahsustu
Bak şair yüreklerde yalnız kalırmış…
Kayıt Tarihi : 29.3.2010 17:57:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!