Suskun Öfke Şiiri - Erva Bilican

Etraftaki sesle kafamda dalgalandığında,
Bedenim yorulup kaybolmaya başladığında,
‘’Yeter!’’ der. Bağırırım içimdeki kör boşluğa,,
Kendiyle beraber sürükler beni sonsuzluğa...

Peki tamam. Bırakır giderim ben de o zaman,
Peki tamam. Bırakırım, götürür beni zaman.
Tamam o zaman, tek bırakın beni kaybolayım,
Tamam o zaman, sessizce doğruyu haykırayım...

Bazen düşünmem lazım, değer mi ki yaptığım?
Aslında itiraf etmem lazım, ben de korkağım.
Ne olacak düşünsem, savınmadıkça kendimi?
Ne olacak düşünsem, haykırmadıkça öfkemi?

İtiraf etmedim ama kabul ettim. Korkağım.
Düşündüm ama anlamadım, değer mi yaptığım?
Düşündüm, kabul ettim yine de anlayamadım,
İçimdeki suskun öfkeyi çıkartmak maksadım...