Suskun Atlas Şiiri - Poyraz Özbey

İçimde bir atlas var,
konuşmayan.
Ne bir yön gösterir ne de bir varış noktası—
sadece iz bırakır:
unutulmuş bir parmak ucunun
bir zamanlar dokunduğu yer gibi.

Bazen bir kelime arıyorum,
dünyada henüz söylenmemiş bir tanesini;
çünkü seni anlatmaya
hiçbir dil yetmiyor,
hiçbir alfabe tamamlamıyor içimdeki eksikliği.

Gözlerin...
bir zaman kayması gibi bakar bana.
Ne geçmişteyim ne gelecekte—
sadece arada,
bir zamaneşiği gibi süzülen o yerdeyim.

Bir rüyadan uyandım geçen gece,
adın dudaklarımdaydı ama sesim yoktu.
Bazen sessizlik,
sana söylenmiş en uzun mektuptur.
Ve ben
her gece sana mektup susuyorum.

Kalbimde bir gölgehane kurdum sana:
ışığın hiç girmediği,
ama sadece senin var olabildiğin bir yer.
Orada kendimle karşılaştım—
ve ikimiz de senin adını fısıldadık
aynı anda.

Şiir burada bitmez,
çünkü sen bitmiyorsun içimde.
Sadece yeni bir mısra gibi bekliyorsun,
yazılmamış,
ama çoktan hissedilmiş.