Suskun Asker Şiiri - Abdulkadir Karademir

İnsan, hayatın akazına kapılmış bir askerdir aslında.
Musibetlere karşı hiddetle akar.
Bazen derin bir okyanus olur kendi içinde fırtınalar kopar yansıtmadan kimseye.
Suskunluğun da boğulur bazen kendince savaşarak
Ruh pınarları kurur veya beyazlar bir köşede kıvrılır durur asker.

Göz nuru kararmış gök hiç bir tarafını
Bayram mı gelmiş, seyran mi uğramış? Asker için sadece sıfırlarla kaplı bir döngüdür.

Gölgesiyle dost olmuş dolanır karanlığını aydınlatma çabasında.
Suskunluğun da boğularak kimseye belli etmeden savaşını.

İçerisi terk edilmiş bir karanlık
Dışarıya mühürlü kapı
İflah olmayan güneş aydınlığını kapatmış yansıtmıyor askere