Suskun Şiiri - Ahmet Taha Dağlı

İçtim, sustum gözlerimde,
Bir şehirden kalma iz var.
Kadehlerde kırık düşler,
Dilimde adını giz var.

Yangın değil bu içimde,
Yanık bir aşkın közüdür;
Sofraya diz çökmüş zaman,
Gidenin de yüzüdür.

Yıldızlar düşer kederle,
Her yudumda bir sızı var.
Lambadan sallanan kelle,
Hayatım gözümden akar.

Onu bugün son kez gördüm,
Sanki ilk gün gibiydi.
Ne varsa içimde sustu,
Yüreğimde tüt gibiydi.

Dudaklarım buz kesti de,
Bakışlarım sığamadı;
Dizlerimin bağı çözüldü,
Ağzım tek harf sayamadı.

Bir iç çekiş çakılı kaldı,
Kalbimle ak gibiydi.
Seni dinleyen sabahı
Gecem de nur gibiydi

İstanbul ey garip liman,
Sen bilirsin bu vurgunu.
Kulelerin göğe ağlar,
Saklarsın aşk ile yaşlar.

Bu sokaklar tanır beni,
Sevdayla yürüdüğümü,
Bir çiçeğin gölgesinde
Gizlice büyüdüğümü...

Şimdi yokuşlar suskun,
Geri vermez zamanını.
Yıllarım bana küskün
Geri vermez hatıraları