Susamayi ögrendim Şiiri - Serpil Maglicoglu

Akar sularina bakarken,
Dinleniyor deli gönlüm
Suyundan ögreniyor beynim
Ne cok dalgalar savursanda
Hep huzur verici bir yanin var
Konusmadan seslenensin sen
Seslenirken derinliklerine götüren
Ben uzaklasamiyorum senden
Hep kiyilarinda dolasmak istiyorum

Akar sularini dinlerken
Kendime geliyorum sanki
Basi sonu olmayan Suyumsun sen benim
Bir yudum icemedigim
Avuclarim dolup tastigi halde
Dudaklarima bir türlü götüremedigim
Susamayi seninle ögrendim
Ben uzaklasamiyorum senden
Hep kiyilarinda dolasmak istiyorum

Ah bu nehir icinde sadece bir damla olabilseydim
Suyuna karisip, seninle okyanusa ulasabilseydim
Gectigimiz yerler yeserseydi, arkamizda cicekler acsaydi
Sonra silinseydim bu dünya dan, senden bir parca olarak
Damlam kaybolsaydi senin akar sularinda raziydim
Ne fayda, kiyilarinda dolastigimdan haberdar dahi degilsin
Cicekler toplayip sana verdigimden de, yinede
Ben uzaklasamiyorum senden
Hep kiyilarinda dolasiyorum, bilesin

Umut iste, belki sen de bir gün beni görürsün
Binbir yildiz gibi parlayan gözlerinle
Kimbilir, belki de gercekten beni de alip götürürsün
Okyanusuna, belki yunuslar da gelir yanimiza
Belki okyanuslar da yetmez ikimize, kimbilir, umut iste.
Avuclarimdan tasan sularina susamisim,
Lütfen, tut ellerimi ve dudaklarima götür.......

Ben uzaklasamam senden, kiyilarinda kendimi bulmusum