Sus Gitsin Bana Şiiri - Dilek Marciante

konuşsam

hazana vuruyor sözcüklerim
bit(kin) mişler..
bir hayal bir hiçliğin rüzgarından
dönegel(miş) diler

saklı bir intihara gebe belleri
şahit yazdırırlar bulsalar

_yok yok, utanmasalar _

ya da sebeb
ya da cellat
gerçek bildiği o dilleri..

konuşsam

karabir göle dönüşüyor
gözbebeklerim
mazohistçe kanıyor kirpiklerimse seyrinde..

kıskansam

çaresiz bir güvercinim
soyunamıyor ki
ak` lığını yüreğim

sorsam

yine sorsam yüreğine
bile bile
örülmüş tuğlaları
harcı yalan dillerden
işleye işleye

neden?
günahım neden?

onca yoldan yürüyen,
her parmağı, ömrü mücadele yılgını,
kadınlığı nasırına yamanmış
nasrı kalbine dayatmış

_sözcüklerinin başdöndüren
büyüleyici kokusuyla _

el yordamı
yürek yordamı
aşk-ı bülbüllerin lahzalığında
durmuş,
tokmağında şeytan dururmuş
bilmediği o kapının

ummadan
korkmadan
bağırmadan
çalmadan

durmasımı ardında ayaklarımın?

sus! /
tun..

bak o zaman!

mükafatım neden?

bir aralayıp
usulca
sıcakça
cesurca
istiyormuşçasına
okşuyormuşçasına
seviyormuşçasına
ha dokundun
ha dokunacakmışcasına
tutupta bırakmayacakmışcasına
aşk`çasına..
şarkıların gülüm`üyle yıkadığın

benim öbür yanında
yapraklarını yüzüme saçtığım
kalbime bir sarmaşık gibi sardığım güllerimle
pespembelere dönmüş
süslere
gülüşlere
bürünmüş
araladığım
o kapıyı

_çocukken aşkıma
kadınken
uykularımın meleğine dönüşen
yitirdiğim babacığımın bile vurmaya kıyamadığı
o tek tokat gibi! _

yüzüme çarpman mı?

kal! /
dım öylece...

Ne bu sözler burda bitecek

ne de bu öfke!

Sus
Sus gitsin bana..