Suretten Sirete Yolculuk

Suretten Sirete Yolculuk

(Epik Tasavvufi Alegori)

"Kim dünyada çirkini arıyorsa,
Çirkin odur," derdi anam,
Dervişlerin yaktığı kandilde saklı söz,
Ayna aynada kendini görür mü,
Gönül aynası suretin mi önünde?

Güzellik neydi?
Bir sükûnet içinde gül açan sır mı,
Yoksa zahiri parıltı mı,
Bir başak boyunda rüzgârın dansı mı,
Yoksa özdeki ışığın pırıltısı mı?

Gönlü güzel olan,
Dünyanın kara toprağında yetişen nadide çiçek,
Kırık bir nazarda mı solardı,
Yoksa sevgiyle bakmanın nurunda mı canlanırdı?

Nazarı çirkin olur muydu gönlü güzelin?
Yağmur damlası gibi saf,
Bir çocuğun gülüşünde saklı,
Belki de sevda denen o esrarengiz sırda...

Ben, alt tarafı bir çiçek koklayıp,
Bir hayvanın gözünde saklı masumiyeti bulup,
Birkaç insanın kalbinde sessiz dua olup,
Sevgiyle usulca kayıp gidecektim bu dünyadan.

Ama,
Zaman bizi zalimce sardı,
Vicdansızların, sapıkların, nefretin, cehaletin
Karanlık çukuruna düştük.

Canım anam,
Sen ki beni insan eyledin,
Feyzini verdin bu kalbe,
İnsana faydalı olayım diye...
Bilmiyordun ki,
Diğer analar yetiştirmemiş insanlarını böyle,
Öğrenmem hayatıma mal oldu.

Dünyanın yitik sahnesinde,
Ben bir perde arkasında kalmış figüran,
Ruhun derinlerinden yankılanan çağrı,
Hakk’ı arayan, insan olmanın sancısı...

Ey yolcu!
Suretin gölgesinde kalma,
Gönül nurunla aydınlan,
Kendini sev, insan olmanın sırrını bul.

Çünkü çirkinlik, dış görünüşte değil,
Kendi kalbindeki zulmettir.

Ve güzellik,
Sevginin, merhametin, vicdanın derinliğinde saklıdır."