Sükûnetin Üzerine Eğilmiş Bir Kimlik

Dışarıdan bakınca
hiçbir şey söylemez yüzüm;
gölgesini bile sessizlikle taşıyan
soğuk bir taş gibi dururum.

Oysa içimde,
kimsenin bilmediği bir rüzgârın
kendi kendine konuşan uğultusu var.
Ne bağırır, ne susar…
Sadece kendini bilen bir derinlik gibi
bir ileri bir geri akar.

Kendimi hep
gürültünün kenarında yetiştirdim;
insanın en çok sustuğu yerde
hangi yanının büyüdüğünü
erken yaşta öğrendim.
Bana “sakinsin” dediklerinde
içimdeki çarpışmayı görmezler;
benim sükûnetim
yenilmiş fırtınaların külüdür.

Bazen
yüzüme dokunan rüzgâr bile
kimliğime saygıyla yaklaşır;
çünkü bilir,
elimi kaldırmasam da
kırılganlığımın üzerine
demirden bir iradeyi ördüğümü.

İnsanlar konuşur,
ben anlamaya çalışırım.
Kimi bağırır;
ben sadece nefes alırım.
Kimi acele eder;
ben zamanı kendi içimden izlerim.
Bu, kaçış değil…
Ben kimliğimi
sessizliğin içinde döverim.

Köklerim derinde.
Gizli bir kuyunun karanlığında
yıllar boyu biriken
sabır suyuyla beslenmiş bir gövde gibiyim.
Dalım kırılmaz kolay kolay;
çünkü kırılmak için bile
önce eğilmek gerekir
ve ben eğilmeyi unutalı çok oldu.

Kendimi tanımam
sesimden değil,
suskun durduğum anların
ardında kalan çizgilerden gelir.
Zor zamanlarda
en çok sükûnetime tutunurum;
çünkü bilirim ki
insan neyle mücadele ettiğini unutur bazen,
ama nasıl durduğunu asla unutmaz.

Ben kendimi
yavaşlıkla,
derinlikle,
yani görünmez bir ağırlıkla kurdum.
Kimliğim,
yüksek bir sesin değil,
karanlık bir gecede
ateşi üfleyerek çoğaltan
o küçük nefesin izidir.

Ve şimdi
hangi yüzüme bakarsan bak,
aynı şeyi görürsün:
Sakinlik değil bu…
Zamanla bilenmiş
sessiz bir kudretin
kendine yer açma biçimi.

Ben,
sükûnetinin içine saklanmış
uzun bir yolun adamıyım.
Ne çığlıkla büyüdüm
ne alkışla;
kendi içimde kurduğum
sessiz toplulukların
tek ferdiyim.

Kimliğim
bir fırtınanın ardından
ayakta kalmış bir taşın
gölgesine benzer.
Az konuşur,
çok durur,
ve durdukça
daha çok kendine benzer.