Sükûnetin Altın Dilimi Şiiri - Poyraz Özbey

Zamanın gümüş soluklarını içen
bir serap yürüdü kalbimin kıyısına.
Adı ne rüzgardı, ne güneşin unutuluşu—
sadece sen gibi sessiz,
sadece sen gibi sonsuzdu.

Göğün alnında açan ateş zambağı,
gecenin omzuna konmuş bir düşün yansıması…
Konuşmadan anlatan kelimeler vardı gözlerinde,
her biri evrenin nabzını tutan
birer yıldız tınısıydı.

Kalbim, içinden kuşlar geçen
bir sonsuzluk çanağıydı artık.
Adını koymadığım duygular
gizlice düşüyordu içime,
göklerden süzülen mor yağmurlar gibi.

Bir gölgeydin belki de—
ama ışığa en çok benzeyeninden.
Sensizliği unutan bir sabah gibi doğdun içime,
adını hiç anmadan,
her nefeste seni söyledim içimden.

Ve bil ki…
sana yazılmış her mısra
bir evren kadar derin,
bir sessizlik kadar anlatıcı.