Sükûnet'e Sitem

Bakışların puslu, gönlün bana mı küs?
Gözlerimde hüzün, gülümsemelerim süs.
Peki ya secdelerde büyüttüğümüz düş?
Gözü yaşlı beklemez mi yorgun Kudüs?

Cayır cayır yakılırken insan ve ölürken insanlık,
Omuz omuza bağırmak vardı, dinene kadar karanlık.
Kan kırmızı gökyüzünü inleten yaralı öksüz çığlık,
Bir olup direnmek varken neden uzadı bu ayrılık?

Sen ki; bana hak yolda bahşedilen hususi emanet,
Neden kendi içimizde verdiğimiz bunca hezimet?
Aynı kıbleye dönük değil mi sanki, seccadelerimiz?
Öyleyse nasıl küser birbirine gülen gözlerimiz?

Değil mi, lafını ettiğimiz iki üç kırgınlık?
Reva mı kardeşine bu denli uzaklık?
Düşmanın muradı da saflardaki ayrılık.
Yakıştı mı bize, kafire seyr-i sefalık?

Bak insanlar delirmiş, dünyayı sarmış gaflet.
Duyulmuyor ezanlar, iyilik olmuş zahmet.
Bombalanıyor çocuklar, işte küçük kıyamet!
Ah bir uyansa şu ayakta uyuyan ümmet!

Biz bir olmadıkça dinmeyecek bu zulmet,
Bırak kardeşim bitsin, şu kasvetli sükûnet.
Gel yanımdaki saf'a, zalime etme rafet.
Biz tağuta direnelim, bir gün gelir şehadet.