Suçluyum Şiiri - My Poem Halil Köse

Gönül suçlusuyum…
Suçluyum…

Sevince Mecnun gibi olurum…
Denizler de tsunami…
Bazen maviliği içine almış meltem.
En parlak yıldız…
Bazen sel gibi çağlayan,
Yürek bendini aşan,
Çoşkun duyguları içinde saklayan,
Dünya’ya meydan okuyan…
Bazen de içten içe ağlayan…
Dağlara kazma vuran,
Vaha’da Leyla’sını arayan
Delinin biriyim…

Varsın Leyla’sına kavuşamadı desinler…
Sevda ateşinde yanmış,
Çöl sıcağında kavrulmuş desinler…
Külleri sağa sola savrulmuş,
Deli divane desinler…
Deli olmuş, delinin biri desinler…

Aşk mahkûmuyum.
Ben suçluyum…

Derdimi kime döksem “unut” diyorlar.
Unutmam da suç olmuş, bilmiyorlar.

Yargılandım… Sevmenin cezası bu ise,
Kalbim delildir, verilen ceza ne ise.
İşte bir daha haykırıyorum:
Ben suçluyum!
Hangi kutsal kitapta sevgi varsa, ben oyum…
Sensizliğin hücresinde değil,
kalbinin en dar köşesinde müebbet isterim.
Gönül denen yasayı çiğnedim bin kere.
Yüreğimde idama mahkûm oldum kaç kere…

Bu davanın yargıcı da sanığı da benim.
Faili meçhul,
kalbimin derinlerinde saklı suçlarım var.
Kaç gece uyandım sıçraya sıçraya…
Kendime kötülüğüm var…

Ben suçluyum…
Kararım değişmedi, kesin hükmümü verdim.
Haykıra haykıra bir kez daha bağırıyorum:
Ben suçluyum…

Yargı benim, ceza benim…!
İşlediğim cürmün adı: AŞK.
Sevmek suç ise,
en güzel suçun hükümlüsüyüm.
Ben suçluyum.
Gözyaşlarımla yazdım isyanımı,
sevgi ateşinde bir yangınım ben.
Yandım, savrulan küllerimle yeniden sevdim.
Ama seni sevmekten vazgeçmedim.
Sevdim… Sevdim… Suç işledim.
Adı suçsa bu hikâyenin,
en masum suçlusu benim bu hikâyenin…