Su'ya (4) Şiiri - Nesin Su

Bu gece yağmur atıştırıyordu ve bu gece boyu sürdü, yarında sürecek belki. Ben şu anki yağmuru duyuyorum Su. Gecede aydınlık yoktu, yağmur içime yağıyordu. Dinliyordum yağmuru, hafif hafif dövüyordu çatıyı, çimenlikleri boğuyordu suyuyla. Hissediyorum içime işliyor damlalar. İçim süzülüyordu Su. Araba camlarından savrulan sular gibi, içimde dağılıyordu yağmur. Yağmur, hani o sevdiğin çınar ağacının dalları gibi içimde genişliyordu. Boğulacak gibiyim Su, bir şafağa varayım da diyorum….

Günün en ıssız anları sabaha yol almaktır sanımca Su. Karanlık gecenin mükafatı, seherin ilk dakikalarına gizlenmiş. İnsan dünyada varlık olduğunu anlama cüretini gösteriyor, şu seher vakitlerinde. Kendimi atıyorum balkonun bir köşesine ve ellerimin arasında kafam; uzun düşünceler kovalıyorum, beynimin karanlık köşelerinde Su.

İçimde gezinen fırtınanın sessizliği bir tarafta, savurduğum cigaranın dumanı bir tarafta, gözlerim, ayın karanlık yüzünden, taş parçalarına yansıyan buselere anlamlar yüklemeye çalışıyor Su. Kimine umutsuzluğumun resmini çiziyorum, kimine yaşama dair filozofça düşünceler iliştiriyorum, kimine karaca benzetmesi yapıyorum.

Ah şu çamur kokan yollar. Şu ışıl ışıl yanıp çevresini aydınlatmakta zorlanan sokak lambaları, buğday fidanları, sıra sıra sürülmüş çizgili tarlalarda koşuşan tarla fareleri.

Size.., size bir şey anlatmalıyım! Şimdi olmalı. Vakit sabahın seherine ulaşmadan. Şöyle penceremin dibine doluşun. Size anlatmalıyım, karacayı. Bu resim içinde, hayatın bütün sırlarının bağışlandığı karacayı…. Anlatmalıyım…! Size, ayak parmaklarındaki tırnaklarına varıncaya kadar, anlatmalıyım karacayı. O hüzünlü, demetlenmiş kirpiklerinin tarifini yapacağım, en özgür halimle. Gözlerindeki titremenin, yüzüne yansıyan hafif korkunun ve nefesindeki sesin tarifini yapmak biraz korku veriyor bana. İdamlık mahkum endişesi kaplıyor bedenimi, çarmıhın tek çivisini, alnımın orta yerinde hissediyorum. O saf kokusunun sıcaklığını, size hissettirmeliyim, tenlere sinen soğuğa inat o sıcaklığı hissettirmeliyim sizlere.

Verin kulaklarınızı bana! Şöyle yüksek bir yerde durmalıyım. Dinlerken beni, bir yandan tanrının insan oğluna verebileceği en sınırsız güzelliğe şahit olacaksınız. O gözlerdeki derinliğe dalıp, nice denizler aşacaksınız, nece vadilerde rüzgar olup, sonsuzluğa akmanın hoşluğunu yaşayacaksınız. O gözlerde kuş olup, gök yüzünün maviliğini yakından hissedeceksiniz. Irmak olup, çağlayan, şırıl şırıl ses olacak ve nameler dizeceksiniz. Nice…, nice güzelliklere bulanacaksınız ve şaşacaksınız. Bakayım o zaman halinize! Buğday fidanları başak olabilecek mi? Fareler koşuşa bilecek mi bu kadar özgür? Bu yollar bir yerlere götürebilecek mi insanları Su?

Ah şu volkan ateşi…! Nice külleri savurur durursun geceye. Dinmek bilmezsin. Bak...! Yeni bir gün doğacak. Derken bir kuş geçecek, yalayarak kanatlarını ve süzerek beni. Bir türkü tutturacak saba rüzgarı ensemden yukarı. Bak hala fokur fokur kül savurursun yarına….

Ah karaca! Şarabın rem halindeyim bu gece. Tuzun tuzsuzluğundayım. Bir demet çiceğin saplarında, kurumuş yapraktayım. Hey…! Karanlık çağ, işit beni, masallarına kat beni, bir avuç namene diz beni. Olayım masallarında Karaca, namelerinden akan Su olayım.

Bozkırın ortasında büyümüş bir insana, denizleri, okyanusları onların güzellikleri nasıl anlatılır Su. Senin doğduğunu kimse fısıldamadı Su. Her şey sessizdi, zaman sessizdi. Bir sır vardı ama her şey sus pustu Su. Kimseler demedi, dünyada var olduğunu. Acaba Su! Yaşamda “Delilik” daha mı iyi. Hiçbir şeyi umursamıyorsun, kaygın yok, içinde fokurdayan volkan yok. Kendi kendine konuşup, göçüp gideceksin bu dünyadan. En iyisi deli olmak mı sence Su?

Ben günahkarım, zehirliyim ve bundan nefret ediyorum Su. Yaşamımdan ve ölümümden nefret ediyorum. İçinde bulunduğum utancın boyutunu ölçemiyorum Su.