Su Perisi Şiiri - Necat Necdet Demircan

Senden önce tuz çorakları hâkimdi,
Gelişinle başladı hasret diz çökmeye,
Hazan ile gelincik kol kola yağıyor,
İlkbahar sevinçten ağlıyordu,
Sen adımını yüreğime atmadan bir fersah önce…

Kimisi bal,
kimisi ağı bırakmış senin o nadide avuçlarına
Her tebessümü ‘sıcak’
Her gülüşü vefa sanmışsın
En çok göğsünde dinlendiğin tarafından sokağa salınmış düşlerin
Bir gece yarısı terk edilmek gibi,
Öksüz kalmışsın,
Kan kaybına aldırmamış belli ki yüreğin,
Oysa çok ağır yaralanmışsın…

Tebessümlerimizi çalıp gitmeye yeltenen, bilmeli ki; bizleri de ruhunda taşır ebediyen…

Hiçbir gün batımı
Bu kadar acıtmadı yüreğini
Küçük çocuğun
Çiçek ve Böcek hikâyesiydi izlediği
Gözlerdeki yıldızlardan
Senli zerreler yağmıştı koltuklarına
Ki; buram buram küf kokuyordu sinema…

Türlü umutlar verdiğimiz yalanlarımız
Yüz yüze gelir bir gün aynı mekânda
Bakamayız gözlerine
Utanırız
Farklı kadehlerde kalan parmak izleri
Dokunur dudaklarımıza
Canımız yanar
Ağlayamayız…

Sırtını dönerse bir gün gözlerin, düşlerim donar, ölür gülüşlerim...

Kerpiçlerinden çalınmış yıllarımızın
Gözlerindeki çatlaklarda gördüm ben hüznün en büyüğünü…
Senin en mutlu olduğun,
Benim seni en sevdiğim andı o an…
Yüreğimizin misafir,
Ruhumuzun ödünç,
Duygularımızın sessizce
Öteki mahallenin cami avlusuna terk edildiği zaman…

Kokun geliyor evvela
Sonra tebessümlerin,
Tanyeri sözlerinde,
Ay ışığı gözlerinde
Ve gün batımı saçlarında
Kainat her nefesinde…

Uzaklığın takati yetmez özlemlerimizi tüketmeye, biz istemedikçe…

Hayalleriyle geçmişi adım adım yudumlayan bir nefes ver
Sen ve Ben kadar tarih olsun
Kasırgasıdır sana olan sevgimin
Hasretle yoğrulan bir tutam keder…
Bilirsin; biz bize yeteriz,
Bir dirhemlik aklım, delik cepli hatıralarım, sevgim ve Sen,
Bırak giden gitsin ve ah çeksin gittiği o ırak yerden…

Sen sadece gülümse, gamzelerini kulaçlasın ay ışığı, gün ışığı kıskansın hasedinden ve kâinatı yaksın yeniden…

Ey Su Perisi!

“Mücbir metreler sürekli hatırlatsa da yokluğunu, hiçbir kelime ölçemiyor çokluğunu…”