Su Dersim in Yolu Vardi Şiiri - Cigdem T ...

Dersim’in dağlarında büyümüş bir kız vardı… Adı yoktu belki, ama herkes ona DersimliKız derdi. Çünkü onun kalbi Munzur kadar duru, sesi Pülümür kadar asi, yüreği ise dağlar kadar genişti. Küçük yaşta bir gece, babasının sessizce gözyaşı döktüğünü gördü. “Niye ağlıyorsun?” diye sorduğunda, cevap sadece bir kelimeydi: “Sürgün…” Yıllar geçti. O yol, yani “Şu Dersim’in yolu” – bazen askerin geçtiği, bazen annelerin beklediği, bazen de gidenin dönmediği bir yoldu. O yol, sadece toprağa değil, hafızaya, acıya, isyana açılan bir kapıydı. DersimliKız büyüdü. Köyü boşaltıldığında annesinin avuçlarına kazınan çatlakları, dedesinin anlattığı yasaklı türküleri hiç unutmadı. isvrice’e göç etti, ama ne zaman yağmur yağsa burnuna ot kokusu gelir, rüyalarında hep dağlara dönmek isterdi. Yıllar sonra bir gün, kucağında sazıyla yeniden Munzur kıyısına indi. Yollar değişmişti… Köprüler eskimiş, mezar taşları yosun tutmuştu. Ama bir şey hiç değişmemişti: Yüreğindeki sızı. Ve o gün, dizlerinin üstüne çöktü… Toprağı avuçladı. Ve dedi ki: “Şu Dersim’in yolu vardı… O yol, benim yaramdı. Ama ben o yarayla barıştım. Çünkü ben, unutulmayanların kızıyım. Çünkü ben, Dersimliyim…” Sonra kalktı ve o şiiri yazdı. Bir türküye dönüştü dizeleri. Dağlara, taşlara, susturulmuş kadınlara, sürgüne giden babalara armağan etti. Bu hikâye, sadece bir şiirin değil, Bir halkın, bir dağın, bir kadının yüreğinde saklı kalan gerçeğin ta kendisidir.