Su Bardağım. Şiiri - Ömer Dede Kılıç

SU BARDAĞIM

Bu gün, en sevdiğim bardak kırıldı,
Kayıp gitti ellerimden tutamadım.
Kırılan bardaktı, görünen azraildi,
Hastalıktan hayatı bir tadamadım.

Seviyordum o bardağı, arkadaş oluyordu,
Oda seviyordu, dudaklarımdan öpüyordu,
Yalnızlığımda, bütün kederlerimi alıyordu,
Anlıyordum artık yolun sonu görünüyordu.

Onunla, su içerken huzur buluyordum,
Adeta tebessümle, ilaçlarımı alıyordum.
Sırdaşımdı, günden güne soluyordum,
O bardaktan çok memnun kalıyordum.

Hayata onun penceresinden bakıyordum,
Ne güzeldi, her şeyi tertemiz görüyordum,
Hizmeti takdire şayandı, onu kutluyordum,
Bazen su, bazen de onunla çay içiyordum.

Artık ellerim titriyordu, çayda döküldü,
Hastalıktan genç yaşta belim büküldü,
Dost olamadık çaydanlık karşımı dikildi,
Dökülmekle, bütün düşmanları güldürdü.

Ben yandım su bardağım, ne olur sen üzülme,
Kendine iyi bak, hastalanıp karşımda süzülme,
Kırılınca dağıldım, kimse katlanmaz bu zülme,
Kalp kıranlar varken, ayrılıkta olmaz düzelme,

Şimdi sen yoksun, kalleşler çoğalmış, dünya kirli,
Senin pencerenden bakamıyorum diğerleri kibirli,
Şimdi çarşıya çıksam, bulabilir miyim senin gibi,
Şeffaf tertemiz kırılsan da solmuş yüzü hala nurlu.

Ey sevgili su bardağım, seni kırmak ne haddime,
Durup dururken, neden güldüreyim kendime,
Dost görünen düşmanlar güler perişan halime,
Dik durmak evla, yıkılmak yakışmaz Selimi’ye.

21.01.2019 Ben Selimi