Su Ateşi Şiiri - Ahmet Hani

Kar yağıyor;
sessiz bir gecenin
bembeyaz nefesi
yüzümü üşütüyor.

Ama içimde
aynı ateş,
aynı sızı;
kül sandığım yerlerde bile
korlar kıpırdıyor.

Yürüyorum.
Ayak izim
birer birer
karın üstünde siliniyor;
sanki toprak bile
beni hatırlamak istemiyor.

Anılar
gözlerimin önünden geçmiyor;
bir rüzgâr gibi
yanağıma çarpıp
eriyen kar tanesi gibi
dokunmadan kayboluyor.

Gülüşün,
sesin,
dönüp bakmayan gözlerin…
Hepsi
avuçlarımda eriyen
birer kış masalı.

Neden
gösterdiğin o bahar
yarı yolda
kışa döndü?
Neden
ben
mevsimsiz kaldım?

Sözlerde derler ki
su ateşi söndürür.
Göz ağladıkça
neden
yürek yanıyor?