Dün sadece uyanmıştım…Ve aniden bir çığlık koptu başımda…bişeyler kıpraşıyordu evet.. bişeylerin değişeceğinin kendiliğinden çığlığıydı bu..elim eteğim değmemişti..Ama birileri yaralanıyor, debeleniyor; egemen densize haddini bildirişin kırmızı kadınca çığlığını koparıyordu..acıyarak,kanarak.. küllerinden doğacağını bildiğinden ölüşünü hızlandırıyordu..ve ben, yarattığım kendini bilmez arayan çakal hallerimin tümden yüzümü kavrayan o eşsiz tebessümümü duvarla paylaşıyordum…duvarda kibirimi paylaştığım, beni gözleyen sahipsiz gölgeler vardı..sonra tenimdeki karıncalanmayı hissettim..ve tekrar o kibirli tebessüm ve duvarlar…Bu kirli,küçük aslında dalgacı gülüşümle tüm dünyaya “Nothing’s gonna change my world” diye haykırıyordum aslında evrenin karşı tarafına geçerken..Bir yandan da zamanın içimden delerek,deşerek kendi harakirini kendin yap ve ölüşünü kutla diye bağırdığını duyuyordum…bu kendin öl kendin doğ emri yarattığım benim yaptığım zamandan gelmişti aslında…yeniden üretilmek istiyordu bir nevi..sonra rez is under construction, bana dolanmayın diye yanan sönen bir tabela belirdi düşümde bir an.örülmeye başlandı duvarlar mor kiremitlerden.nice içinden uçurtmalar geçerdi bu duvarların..ve yağmurlar yağardı,şimşekleri çakardı kimselerin bilmediği dört köşesi,kenarından.doğurgandı…sporla falan da çoğalmazdı aslında tek hücrelerinden..o, çokluklardaki heterojenliği birleştirmeden kesiştirmeye inananlardandı..bir yerlerde okumuştu bunu ve savurgan ruhuna iliştirmişti.
Tamamını Oku
