Sözde Emekli Şiiri - Muhayyel Gizliay

Eski bir ağabey,
Uzaktan tanışıklık ama kalpten bağdaşmıştık.
"Bir daha sevmem" diyordu,
Emekliliğini istemişti kalbinden.
Oysa ne hikayeler anlatırdı bize gençliğinden.
&
"Etme ağabey!" Diyemedim,
İnsan sevmeden nasıl yaşar?
"Yaşadığım mı zannediyorsun?" Dedi.
Seziyordum, çok severdi yaşamayı bile.
Biliyordum, çok iyi tanıyordu hayatı bile.
&
Umutsuzdu,
Telefon bile çekmeyen eski bir köye kendisini;
Hapsetmişti ve kitap okuyordu.
Bol bol kitap okuyordu, en zevkli anlar ise;
Komando olarak yaptığı askerlik anılarını dinlemekti.
&
İyi şair, öyle normal değil.
Bir kaç şiirini seslendirmiştim iznini isteyerek.
"Ağabey benden haberin var mı? Mühendis olacağım."
Demiştim, bikeresinde hadsizce!
"Duyuyoruz gardaşım seviniyoruz." Demişti, mütevazice...
&
O gün anlaşma yaptım kendimle,
Sevmekten asla emekli olmayacağım.
Sevecek hiçbir şey bulamazsam,
Gözlerim kapansa açılmasa bile;
Karanlığın o eşsiz ihtişamını seveceğim.
&
Çünkü o adam hiç vazgeçmedi sevmekten,
Hala da emekli edemedi sevgi dolu kalbini.
O kalp çalışmaya devam ediyor.
Prim çoktan dolmuş da, gün yetmiyor.
Gördüm cahil aklımla,
Sevda ehli insanların, sevgisi ömrü kadarmış...