Söz Vermiştim Şiiri - Yolcu Yol

Söz vermiştim, yazmayacaktım.
Ellerim...
Ne klavyenin tuşlarına dokunacak,
Ne de cebimdeki kalemi elime alıp boş bir kâğıda seni anlatacaktım.
Bundan sonra yazmam diyordum ama olmadı yapamadım işte.
Zaten neyim var ki yazmaktan başka, iki lafı bile bir araya getiremiyorken yanında.
Ne de olsa şair geçiniyorum, yazmalıyım yokluğunun ıstırabını, çaresizliğimi, sana olan duygularımı hatta sana bu zamana kadar hiç anlatamadıklarımı. Yazmalıyım ve dökmeliyim içimi şu toy mısralarıma.

Bir sigara ve baş aşağı kalmış hayallerimle şimdi sana sesleniyorum ey sevgili!
Seviyorum seni.
Öyle seviyorum ki kokunu alıyorum hep yastığa baş koyduğumda.
Özlüyorum seni.
Öyle özlüyorum ki; çiğ tanelerinin değdiği, beyaz gülün narin duruşuyla, bir oluyorsun yüreğimde.
Öyle özlüyorum ki seni...
Sen de böyle özlüyorsan diye üzülüyorum bazen.
Bilirim acını hiç dillendirmezsin sen, sadece gökyüzüne çevirip gözlerini, acı acı yutkunursun, Biliyorum...
Gecenin sabaha kavuştuğu, benimde nefes almaya başladığım saatlerde yazıyorum bu şiiri sana.
Bazı geceler soluksuz kalıyor,
Nefesin nefesime düğümlenerek, kalbimde hezeyanlarla boğuluyorum.
Yalnızlığımın koynunda yuvarlanırken bir yandan, yüzümde sevginin yarattığı mutluluğun
seğirmesiyle avunuyorum.
Biliyordum;
Kolay olmayacaktı senden uzak yaşamak.
Mesela seninle daha çok sevebilirdim bu dünyayı,
Kokunun sindiği sokaklarda, gözlerini anımsayıp daha bir mutlu yaşayabilirdim hayatı.
Oysa, senle yaşanacak ne çok şey vardı.
Tadılacak hazlar, sayısız duygular ve dağlar ardına attığımız onca umutlar…
Ama olmadı, yapamadım işte.
Çünkü sen ne zaman aklıma gelsen, seni ne zaman hayallerimle süslesem, geceler kâbusum oldu.
Ya sen hüznümle eriyordun kollarımda ya da ben ölüyordum karanlıklarda.
Yaş olup dökemiyorum gözümden.
Dökülmüyor işte!
Farkındayım her şeyin,
Hak ettim yaşananları!
Ve içimdeki boşluğa asmak istiyorum ruhumu.
Dinlensin istiyorum, ruhum da bedenim de.
Benden mahrum ettim seni, senden mahrum ettim beni.
Ve yasını tutuyorum şimdi.
-İşte bak Görüyorsun ya;
Yine aldım kalemi kâğıdı ve her zaman ki gibi başladım yazmaya.
Yine çaresiz kaldım anlıyorsun değil mi?
Yine sana yazıyorum biliyorsun değil mi?