Söyleyin Bir Daha Anmasın Adımı

Söyleyin, Bir Daha Anmasın Adımı

Söyleyin…
Bir daha anmasın adımı.
Ne bir dost meclisinde,
Ne bir anı köşesinde
Geçmesin dilinden.

Unutsun…
Bir zamanlar kalbimin en derin yerinde
Adını taşıyan kadındı o.
Ama şimdi,
Benliğimde bir sessizlik kadar uzakta.

Söyleyin ona:
Adımı aldığı her nefeste hatırlamasın.
Ben artık rüzgâr değilim saçlarında,
Ben artık o bildiği insan değilim.
Kendimi, yokluğuyla yeniden var ettim.

Bir zamanlar
Gözlerine şiir yazdığım kadın…
Artık şiirimde yerin yok.
Çünkü bir şiire ihanet eden,
O şiirin ömrünü kısaltır.

Söyleyin,
Ona dair kurduğum hayalleri
Bir bir gömdüm geceye.
Karanlıkta büyüsünler,
Ama gün ışığına çıkmasınlar bir daha.

O gitsin şimdi
Kendine başka bir hikâye bulsun.
Başka bir kalpte
İz gibi dursun isterse…
Ama benim kalbimde
Yalnızca kül kaldı.

Ne sitemim var ona,
Ne de bir çift lafım.
Ben içimde söyledim her şeyi,
Gözyaşıyla suladım sustuklarımı.

Artık adımı anmasın.
Anarsa da
Bir yabancı gibi geçsin içinden.
Sıradan biriymişim gibi,
Hiç kıymet bilmemişim gibi…

Çünkü her hatırlayış,
Yeniden başlamak gibi gelir bana.
Ve ben artık başlamak değil,
Bitmiş bir ömrü gömmek istiyorum
Sessizliğin en derin çukuruna.

Söyleyin…
O güzel günleri anlatmasın kimseye.
Anlatırsa eksik anlatır,
Çünkü eksiltti beni en çok o.

O bilmez,
Ben geceleri kendime nasıl sarıldım.
Bir ismin acısıyla
Nasıl bölündüm sabahlara…
Ama şimdi,
Şimdi iyiyim.

O yüzden,
Bir daha adımı anmasın.
Dualarında bile yer vermesin bana.
Ben kendi yolumu
Kendi küllerimden yürürüm nasılsa.

Ve unutmayın,
Bazı isimler susarak yaşanır.
Bazı acılar ise
Ancak yok sayılarak geçer.

Söyleyin,
Bir daha anmasın adımı.
Çünkü ben
Adımı da, kalbimi de
Onun yokluğuyla mühürledim.
Şiir Hamit Atay