Söyleyemedim! Şiiri - Zekeriya Öfkeli

Sıradan bir sabah,
Her günkü sıradanlığı ile...
Nem kokulu odamda,
Zır zır ötüyor yılgın saat.
Gözlerimi araladım.
Güne gülümsüyor perdenin aralığından güneş,
Toz taneleri danslarıyla eşlik ediyor.
Küçücük odamın duvarlarında,
Kara kışın nemli elinden çizilmiş resimler,
Her uyanışta farklı figürler.
Sanki sevdiğim kız bana güler.

Apar topar yekiniş.
Saat meğer yanlış.
Otobüs durağına nefes nefese varış.
Sevdiğim kız bugün çok hoş
Yahu adam sevgiliden başkası boş.

Otobüs tıka basa yolcu.
Bir uçta sevgili.
Ne zaman bilecek beni?
Gözlerim hedefte kitli,
Ne zaman görecek beni?
Yahu bir bak sevgili!
Seni seyreyleyen bir deli…

Yollar araç dolu, trafik kitlenmiş.
Bana ne trafikten!
Gözlerim sevgiliye kitlenmiş.
Başım dönüyor; sanki sarhoşum
Acayip duygu, bir hoşum.

Okul bahçesinde dolanıyorum
Tesadüfleri kovalıyorum
Belki sevgili seni görürüm diye…
Olsun, bu tatlı bir çile.

Her gün aynı hikâye,
Yıllar yılları kovaladı biçare…
Gönlüm kaldı fukara,
Gurur başımda ukala
Söyleyemedim:
Seni seviyorum diye!