Söylenmeyen Sözler Şiiri - Abdulkadir Şa ...

Yazmayacaktım bu satırları,
Konuşmayacaktım aslında,
Söylemeyecektim,
Öylece susacaktım.

İnsana konuşmak daha yük oluyor,
Susmak anlamsız artık.
Söylenmeden geçen günler,
Haftalar, aylar, hatta yıllar,
Tespih misali dizili.

Unutmak insana verilen en büyük lütuf;
Unutamamak ise en büyük ceza.
Hayatta bir defa lütfa tabi olur insan.
Senin lütfundan sonra verilen en büyük ceza belki de
Unutamamak.

En tuhafı ne bilir misin?
İnsana verilen bu ceza
Neden bu kadar zevk verir?
Neden tadı unutulmaz, neden sürükleyicidir?

Bazen sokakta, bazen de bir şarkıda aklıma geliyorsun.
Yılların birikmişliğini yüzüme vuruyor bu Dörtyol sokakları.
Bu Erzincan, bu gurbet; ar geliyor artık.
Bitmiyor, tükenmiyor bu söylenmeyen sözler.

Kızıyor bazen bana Erzincan sokakları.
İnsanlar şaşırıyor; çevremdekiler garipsiyor.
Bu yaşta yaşadıklarım ağır geliyor artık.
Saçlarım beyazlıyor artık.

İçimde bitmeyen, söylenmeyen sözler birikiyor.
Ama son kez söyleyeceğim, haykıracağım bu Ergan Dağı'na.
Susmayacağım artık.
Son bir defa senden, son kez kendine iyi bak diyeceğim.
Söylenmeyen sözler değil, beni yıkan
Söyleyemeden geçen yıllar.