Herkesin gönlünde bin umut kurduğu,
Sana açılan ellere acılar sunan şehir,(İstanbul).
Beni de aldın.Umutlarımı yaktın binlercesi gibi.
Hiç ummmazdım sende umudun umutsuzluğu umduğunu.
Hiç bilemezdim sendeki gerçeklerin acılardan oluştuğunu.
Nereden bilirdim sende gecelerin doğan güneşe,sabaha küstüğünü.
Söyle İstanbul; onsuzluğamı? onunla olmama mı küstün?
Sendeki denizler, martılar, vapurlar artık suskun.
Gök kubbenden yaşlar boşalıyor usulca ve küskün.
7 tependen hasret yelleri olup esiyor içimdeki hüzün.
Söyle İstanbul; seni sevmediğime mi? onu sevdiğime mi küstün?
Geniş yollarını dar ettin seven gönlüme.
Onunlaydım tutup kollarımdan koparıp çektin kendine.
Ve hiç acımadın, izin vermesin oma dönme me.
Söyle İstanbul; senden kaçıp gittiğime mi? onunla dönmediğime mi küstün?...
Kayıt Tarihi : 18.7.2000 14:15:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!