Söyle, Çok mu Zordu? Şiiri - Uğur Kağan

Sen yürürken yanımdan,
rüzgar bile kıskanır adımlarını,
ben ise gölgem gibi peşinden sürüklenirim,
sessizliğimde adını fısıldayarak.

Gözlerin… bir ateş,
her bakışın yaktı içimde saklı şehirleri,
ve ben, küllere sarılmış umutlar gibi,
senin önünde eridim.

Söyle, çok mu zordu beni sevmek?
Bıraktın beni bu boşlukta,
ellerim bomboş,
hayallerim kırık,
yarınlarım senin yokluğunda.

Ben seni sevdim, taş gibi, dağ gibi,
fırtına gibi;
ama sen…
hiç dokunmadın yüreğime.
Sadece geçtin,
sadece baktın,
ve hiç görmedin beni.

Geceler boyu düşündüm:
Hangi cümle eksikti, hangi bakış yetmedi?
Ama sessizlik konuştu en gür sesiyle,
ve ben öğrendim:
Sevmek, bazen bir çığlıkta boğulur.

Sen var oldun, varlığına hayran oldum,
ama seni sevmek, kaderim oldu yalnızca.
Her nefeste adını içime gömdüm,
her yıldızda seni aradım,
ve her gün biraz daha eksildim.

Söyle, çok mu zordu?
Bir kez olsun bana bakmak…
Ve belki de ben,
sonsuzluğun içinde seni sevmeye devam edeceğim:
sessiz, delicesine,
ve seni hiç bırakmadan,
yüreğimin en karanlık köşesinde,
gizlice...