Sorunca, Cevaptan Korkar İnsan;

sorunca, cevaptan korkar insan;
duyunca da nedenden...
belli ki
tarumar olan gülistanda
gül solmuş;
sade diken bitmiş artık...
dolaşacak takat bile kalmamış,
ne kaldırımlarda
ne de tabanlarda...
üç vakte kalmaz açılacak yollarda mahsur kalınmış...
onlar değil miydi
gençlik sevdalarını
berbat adamların
gerdeğinde yitiren..?
değil miydi,
bir ezanla gözyaşlarını
yitirdiklerine akıtan..?
gece yıldızlara yakın damlarda
uyumak da gelir akla;
uyanınca soğuk bir hücrede...
susarsın olmaz
haykırsan bulutları geçer,
göğü deler isyanın...
ışığın hızı dahi
yaklaşamaz ona...
sabredersin, eriyip gidersin...
mutlak bir inancın kalmaz,
ruhunun ceplerinde...
sahip olduklarını
satarsın öylesine...
sofrada kalan ekmek kırıntılarını
doldurup da avuçlarına;
tek hamlede yutamazsın
mesela...
mesela üşürsün yazın;
yanarsın kışın...
kıvrımlarına çatlaklar eklenir
dudaklarının...
bir çocuktan bile korkar olursun...
neden yarattı bizi yaradan..?
korkuyorsun, sormaktan...
korkuyorsun,
nedenini duymaktan...
KAVİYY... a.t.b.w