Ana kumru günlerce ayrılmadı yuvadan…
Sabırla beklediği yumurtası düşünce yere,
Bitmek bilmedi kendini suçlayarak çektiği azap.
Özenip de kaybedince sızlar mı vicdan?
Boynu bükük öksüz bir çocuğun bakışlarından;
Süzülürdü kimsesiz kalbinin derinliklerine,
Gece gündüz “anne” diye gördüğü serap.
Saçına şefkatle değmemiş elleri özler mi insan?
Kayıt Tarihi : 2.7.2012 14:15:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!