Sorma Neden Şiiri - Atilla Kurt 3

Hiç sordun mu kendine,
Bir kere bile durup,
Bir aynaya bakıp,
“Ben neredeyim?” dedin mi usulca?
Gözlerinin içindeki kırgın çocukla
Göz göze geldin mi hiç?

Bir fotoğraf buldun mu sandıklarda,
Solmuş, kenarı yıpranmış,
Ama gülüşüyle hâlâ içini ısıtan?
O an dedin mi,
“Ne güzeldik biz böyle,
Ne zaman kaybettik kendimizi?”

Hiç dinledin mi geceleri,
Yastığına düşen sessiz sitemleri?
Rüzgârın anlattığı acıları duydun mu?
Yoksa hep sustun mu,
Konuşmak yerine içine mi gömdün kelimeleri?

Bir çocuk ağladığında sokakta,
Yüzünü çevirdin mi bir duvara?
Oysa sen de ağladın yıllarca,
Kimse bilmedi,
Belki de sen bile…

Bir gece başını eğip,
“Beni ne zaman anlayacak biri çıkacak?” dedin mi?
Kalbinde gittikçe büyüyen o sessizliği
Biri fark eder mi diye bekledin mi?
Kimse gelmediğinde,
İçinde kalmayı öğrendin mi yavaş yavaş?

Hiç düşündün mü;
Bir gün sevilmeyi hak ettiğini,
Ama sevginin bazen
En derin yalnızlıkla sınandığını?
Hiç dokunmak istedin mi
Birinin yüreğine,
Ama ellerin korkudan geri çekildi mi?

Bir mektup yazdın mı hiç,
Göndermeye cesaret edemediğin?
Adını bile yazmadan,
Ama her kelimesine onu gizlediğin?
Kalbinin üstüne koyup da
“Belki bir gün okur” dediğin?

Bir sabah uyandığında,
Artık hiçbir şeyin eskisi gibi olmadığını fark ettin mi?
Aynı kahveyi içtin, aynı pencereyi açtın,
Ama rüzgâr başka esti mi yüzüne?
Perdeler bile farklı savruldu mu?
İçeri dolan ışık bile yabancı geldi mi gözlerine?

Hiç birine sarılmak istedin mi?
Ellerin boşlukta kaldı mı kırgın kırgın?
Boşluğa uzandığında,
Bir zamanlar orada olan tenin yokluğunu
İlkin kalbin, sonra gözlerin anladı mı?

Kokusunu çekmekle yetindin mi sonra?
Bir tişört, bir yastık ya da eski bir atkıda…
Konuşur gibi kokladın mı derin derin,
Sanki sesin yerine geçer diye
Umutsuzca?

Bir şarkı çaldığında,
Biri geldi mi aklına?
Ve sen,
O anı yaşadığın güne üzüldün mü?
Ya da içinden geçirdin mi
Bir kez daha o günü yaşayabilmeyi?

Hiç baktın mı gökyüzüne
Ve bir yıldız seçip
“Bu o” dedin mi?
Sonra da gözlerini kaçırıp
İçinde gizlediğin ismi söyledin mi usulca?

Bir dua ederken,
Sözlerin boğazında düğüm oldu mu?
Ve sustuğun her kelimeyle
Biraz daha silindin mi içinden?

Söyle…
Hiç kendini affettin mi?
Hiç dedin mi,
“Ben de yıkıldım, ben de yanıldım”?
Yoksa hep kendine bile
Küsmeye devam mı ettin?

Birinin gözlerinin içine bakıp
“Kal” demek istedin mi hiç,
Ama dudaklarında değil,
Yanağından süzülen tek damlada
Sakladın mı o cümleyi?
Ve o sustukların,
Seni içten içe yok etti mi?

Hiç geçmişine dönüp
“Keşke”lerle duvar ördün mü kendine?
Ve sonra o duvarın arkasında
Sadece kendini değil,
Sana gelmesini beklediğin herkesi unuttun mu?

Sen hiç
Geç kalmanın ne demek olduğunu öğrendin mi?
Bir ‘özür’ cümlesi kadar geç,
Bir ‘seni seviyorum’ kadar eksik kaldın mı?

Ve bir sabah,
Hiç tanımadığın bir halinle
Aynı bedende uyandın mı?
“Bu ben değilim artık”
Diyeceğin kadar yabancılaştın mı kendine?

Hiç aynaya bakıp
Gözyaşlarınla konuşurken
“Bu kadar zor olmamalıydı hayat”
Dedin mi?

Hiç sordun mu kendine,
Bir kere bile…
“Biz nerede kaybettik en çok birbirimizi?”
Hiç düşündün mü
Birlikte susmayı bile unuttuğumuzu?

Ve en çok da…
Hiç sordun mu kendine,
Bir kere bile,
“Neden bu haldeyiz biz?” diye?
Cevaplar sustuysa içinde…
O zaman…

Sorma neden.