Sorma Şiiri - Ali Dost Gürgöz

Umutla Kal

Umut…
Dik yamaçlarda,
Korkunç uçurumlarda
Dal verip kayalıklara tutunup
İnatla yeşeren —

Gönülde sevda,
Yürekte rengârenk açıp
Tomurcuk veren sevgi çiçeği iken…

Düşlerde kaybolup,
Fırtınada kayalardan kopup
Uçuruma savrulan…
Yaprak yaprak,
Dal dal kurumuş ağaca döndü.

Aşk acısı ile yanıp
Yüreğe vurdu…

Ömür şimdi,
Ertelenen hayatların değişmeyen sonu.
Her zaman
Hayalleri ve anılarıyla yok olup biten…

Zamanı durduramadığım gibi
Gitmek isteyene de engel olamadım.

Her şeye rağmen —
Hayal bile olsa, güzeldi seni sevmek.

Üzüleceğim,
Elbette…
Hangi bahar üzmedi ki?

Beni anlayamadığına
Çok üzüleceğim.
Ama geçince üzüntüm,
Bir hayalin ötesine geçmeyecek olan
Bu ilişkinin bitişine —
Belki de sevineceğim.

Sebebi neydi,
Diye sormayacağım kendime.
Düşmeyeceğim peşine.
Kalsın.

Ardımdan —
Masmavi bir gökyüzü,
Yemyeşil bir yol,
En güzel düşleri,
Umutları bırakıp…

Ardıma bakmadan
Bütün hüzünleri, olumsuzlukları yanıma alıp
Kimselerin bilmediği, tanımadığı
Yerlere gideceğim.

Umutla kal.

ADG-2009