Sorgudaki Nefes Şiiri - Ramazan Boztepe

Sorgu masasinda
nefesim kızıl sancıda
toprak kanlı bir ayna
yıldızlar gülüşünde eriyor
gözlerim geceye gömülü,
sorular bıçak gibi kesiyor insanlığımı
soruyorlar:
Cicero’ya git, Schopenhauer’e git—
hayır!
Yunus’a, Mevlana’ya git!
diyebilen dudaklarım kanla mühürlü
geleceği miras aldım
geçmişin zindanında soluyorum
şimdi nefesim kıpkızıl

şiir yazarken
kuşkular susturulur
dizeler yüreğime kazınır
ben mutlu olurum
ama kimim ben
şiir yazmasam?

sadece şunu biliyorum:
ne istediğimi soruyorsun
bilmiyorum,
ama biliyorum—
hayal kurduğumu
ve hayallerin beni yaşadığını
bulutlarının arasında gezindiğimi

biliyorum,
haksızlığa uğrayanları sevdiğimi
ölülerin içimde oturduğunu
kendi zamanlarımı içtiğimi
ve gelip gitmelerin
zamanın en eski oyunu olduğunu

ülkemi düşünürken
kendime dönüştüm
biliyorum—
parçalara ayrıldım bazen
ey insan mozaiği,
topla beni yeniden
ve bil ki
bunu ancak sen bileceksin