İstanbulda bir gece

Galata’nın dar sokaklarında,
Adımlarım yankılanır;
Her taşında saklı eski umutlar,
Azametle dimdik duran kuleler gibi,
Kırgınlık ve direnç arasında bir sır saklanır.
eski ahşap bir bankta otururken
karşımda kimlerden kaldığını bilmediğim
o eski hezeyanlar...
ve bir sarhoşun gırtlağına takılmış gasiyanlar..

Bir yetim çocuk dolanır sokaklarda
bitik
yitik
çaresiz...
neden geceye dönmeyi seçer yüzü?
Karanlığın kollarında gizlenmiş,
Azametle bekler gizli saklı bir hüznü,
kırgın bir ezginin en acı tınısını,
ve geçmişin merhametsiz ağıtlarını taşır geceye.

Gecenin koynunda,
Sessiz bir fırtına titreşir,
Rüzgârla savrulan umutlar,
Kör kuyularda yankılanan özlemler,
Boğaz’ın puslu sabahlarında,
Martıların çığlıklarıyla usulca süzülür,
Ve her köprüde,
Tarih gibi ağır,
Kırık bir sevdanın hikmeti gizlenir.

Binlerce yılın akameti içinde sürüklenmiş,
Tarihin yüküyle dolup taşan,
Her kıvrımı bir veda,
Her damlası sessiz bir isyandır...
çünkü kimse yenememiştir bu şehri...

Kül üstünde dans eden alevler gibi,
Parlayan bir yıldız vardır gecede,
Acının ışığında yolunu bulur,
Ama karanlıkta
Merhametsiz bir dünyaya direnerek,
Ölürken kaybolur...

Bir şairin kanı,
Aşkın sadece kelimeler olmadığını söyler,
bu şehrin silüeti;
Kırılmışlıkların, hesaplaşmaların dili,
Ferasetle örülmüş bir direnişin yankısıdır,
Suskunluğun içindeki haykırış,
Ve en derin hikmetin gizli çağrısıdır.

İrade ile kaderin kavgasında,
nefsin esareti kuşatmadan
Ama esir edilmiş bir kalbin direnişinde,
Ayakta kalmanın sancısı nedir diye sorma bana.
Kırgın ama yenilmez bir varoluş,
Kendi içine fısıldanan bir isyandır bu...

Bir yürek nasıl sever
ve aynı anda isyan eder bu şehre?
Çünkü
Bazen zincir,
bazen kılıç,
bazen insanın uğradığı en ağır cezadır...
ve yine bu şehir
içinde en ince merhameti barındırır,
Ve en derin hikmeti,
Ferasetle örülmüş,
Kırıklarla ve umutlarla yoğrulmuş bir savaş verir…
Sessizliğin ortasında,
Dilsiz bir bekleyişin türküsü söylenir...

bu şehirde...