Soramadım Şiiri - Hamit Atay

Soramadım
bazen bir suskunluk, bin çığlıktan ağır…

Biriktirdim seni içimde,
Göz ucuyla bakıp sustum.
Dudaklarımda titreyen bir soru vardı,
Ama sorma cesaretim yoktu.
Çünkü cevabını duymaya
Hazır değildim belki de…

Bir “neden?” vardı mesela,
Kök salmış kalbimin tam ortasına.
Ama sorma zamanı geçip gitmişti,
Sen çoktan uzaklara yürümüştün
Ben, olduğum yerde
Olduğum gibi…
Donup kalmıştım.

Bir "özledin mi beni?" diyemedim,
Çünkü ya “hayır” derdin?
O “hayır” bir ömrü yıkardı,
Ben o yıkıntının altında
Kendimi kaybederdim belki.

Bir "beni de düşündün mü hiç?"
Gece yarılarında, sessiz anlarda…
Kalbin sızladı mı bir kere bile?
Ama soramadım.
Çünkü gururum, kalbimden önce davranır hep.
Kırılırım diye korktum belki,
Ya da sen susarsın diye…

Bir “kalayım mı?” bile diyemedim.
Senin için ben neydim,
Benim için sen ne kaldın
Bunu bile soramadım.

Oysa ne cümleler vardı içimde,
Ne yarım kalmış hikâyeler,
Ne eksik veda cümleleri…
Hepsi sustu, hepsi içime çöktü.
Bir çığlık gibi büyüdü içimde sessizlik,
Ama dışımda sadece
Bir bakış kadar sessizdim.

Bazen cesaret,
Bir kelimenin ucunda biter.
Ve bazen,
Bir soru sormamak
Bir ömür susmaktır.

Soramadım…
Çünkü sesinle kırılmaktan korktum.
Soramadım…
Çünkü gözlerinle vedalaşmak istemedim.
Soramadım…
Çünkü senin suskunluğun,
Benim sonum olurdu belki.

O yüzden,
Sustum.
Ve seni hep
Bir cevapsız sorunun ardında bıraktım.

Şiir Hamit Atay