Sonunda Sen Şiiri - Ahmet Nejat Alperen

Sonsuz bir yürüyüştü bu,
Gölgesiz yollarda
adını unutmuş yıldızlar gibi
kayıptım,
seni ararken
kendimi yitirmişim meğer...

Bir ömür
sustum seninle,
bir ömür
konuşamadık gözlerimizle…
Aynı duanın
farklı heceleriydik belki.
Ama şimdi
suskunlukta anlaştık en çok.

Bir gece
ölüm usulca dokundu yüreğime,
sandım ki ayrılık,
meğer vuslatmış o.
Gülüşün geldi,
ışık gibi çöktü karanlığıma.
Tenimden çok
ruhumu sardı…

Sonsuzlukta bir an,
bir anın içindeyken sonsuzluk...
Seninle tamamlandım.
Ne acı vardı ne korku,
sadece anladım:
Aşk, bazen
ölümle tamamlanır
ve en güzel
orada yaşanır.